دلم.....چه قدردلم گرفته ..به خیاط ناشی دلم بایدمرحبا گفت.....

وبغضی که هنوز نشکسته.....چه شد؟مگرپابه کجاگذاشته بودم که چنین دلم رااسیرکرده بود...فقط خاک نبود....آنجا حضورشان حس میشد..

همان سبکبالانی راکه راهشان همسوی راه سیدالشهدا(ع)بود........آنجا میشددیدشان.....

باچشم دل!!!

وچه دلی دریایی داشتند.........تمام آرزویم این بودکه دوباره رهسپارنورشوم

 فقط این رامیدانم معنای عشق گفتنی نیست.....نیست

...نقطه ی اتصال بود..ازوصف سرزمینش عاجزم ......چه برسد به وصف مردانش!!

نوشته شده در شنبه 92/5/12ساعت 4:10 عصر توسط رهسپاریار نظرات ( ) |